Na de Rocky Mountains van noord naar zuid door de USA fietsen we vanaf eind december door de Baja California in Mexico.
De eerste plek met WiFi en meteen maar een poging doen tot bloggen. (Wat ben ik hier toch echt slecht in!)
- [ ] 29/12:
We zijn op pad gegaan vandaag, over asfalt richting Tecate. De eerste klim bleek een crossroute voor 4WD's iets teveel van het goede voor ons op de eerste dag.... Dus uiteindelijk
teruggefietst en tussen de idioot grote RV's onze pequena tienda opgezet. Gezellige eetzaal trouwens....
31/12, 17.15 uur.
Oud en nieuw in Nederland al geweest, allemaal nog de beste wensen, wij hebben nog zo'n 7 uur 2017. Op weg van Tecate naar Ojos Negros, zo'n 125 km, en net voorbij de helft. Overdag prachtig
weer, en snachts winters koud, dus bijna nul graden. En om 17.30 uur hartstikke donker. Zie hier de Mexicaanse winter. En wij zitten hier terwijl onze vrienden thuis oud&nieuw voor het
eerst in 35 jaar(!) zonder ons hebben gevierd....., echt raar hoor. Qua fietsen valt het nog niet mee. Komt het door de steile paden of de stenen, door het vele mulle zand, of is het gewoon
conditiegebrek? Hoewel we de vele, ongetwijfeld goed bedoelde waarschuwingen niet al te serieus nemen, hebben we langer dan anders naar een plek gezocht om de tent neer te zetten. En nu onder
het schijnsel van een prachtige volle maan het nieuwe jaar afwachten. Kijken of we om 12 uur nog wakker zijn...
1 januari,
Gisteren was zwaar, vandaag valt het mee, een prettige afwisseling. We beginnen er een beetje in te komen. Een bescheiden stukje van 46 km met weinig klimmen en dus lekker uitbollen van 1450
naar ongeveer 700 meter. Voor 12 uur hadden we de camping al gevonden.
Ojos Negros is het eerste Mexicaanse dorp van enige betekenis op onze reis, met wat kruideniertjes, garages, en een restaurant. Op 1 januari natuurlijk gesloten, maar toch. Ook hier alleen
maar zandwegen, maar toch ook veel groen. Het is hier even heel vlak, geschikt dus voor wat landbouw. Vandaag geen skispringen voor ons, maar we gaan het niet erg missen. Wel lekker koken met
verse spullen, want de slager verkoopt ook groente. Nu snel op zoek naar wat bier, want we vieren 2018 gewoon op de 1e!! Overigens: de hele dag een heerlijk zonnetje, met zo'n 23 graden tot
een uurtje of 4, best te doen...
2 januari,
De dagen zijn hier kort, dus dat betekent vroeg opstaan. Rond half zeven worden we actief, d.w.z. Jos maakt ontbijt, Magda begint met inpakken. Voor achten zitten we op de fiets, eerst
met lange mouwen en windjack, maar al snel in een enkel t-shirt, want het warmt snel op hier. Vandaag was weer eens echt MTB-en, af en toe lopend omhoog en ook naar benee, te link om op de
fiets te blijven. Magda's achterrem liep aan, maar met wat sleutelen hebben we dat op kunnen lossen, gelukkig. De boel moet hier wel heel blijven, want een fietsenwinkel hebben we nog niet
kunnen ontdekken. Langs en door verschillende rancho's, hekje open, hekje dicht, en overal kleine en helaas ook grote blaffende honden.... Magda heeft de hondenpieper en tot nu toe werkt ie
prima. We naderen de kust van de Pacific, ondanks 1000 hoogtemeters zijn we nu op zo' n 300 meter boven zeeniveau. Morgen gaan we voor het eerst de Mexicaanse kust zien!
3 Januari,
Vanmiddag aangekomen in Ejido Erendira, een dorpje aan de kust van de Stille Oceaan, na zo'n 70 km. door de bergen en 900 hoogtemeters. Na iedere afdaling verwachtten we een blik op de kust,
maar dat duurde toch echt tot het laatst, telkens was er weer een nieuw bergje dat we over moesten. Hier in dit dorp eerst een taco in één van de kleine onooglijke cafeteria's langs de weg,
wat Spaans/Engels brabbelend met een Mexicaan die werkt in San Diego. En nu dan voor het eerst het rode zand van ons lijf afgespoeld in de zee, op een klein strandje tussen de kliffen.
De campings die we tegenkomen zijn bijzonder matig, dus wildkamperen heeft onze grote voorkeur. Nu staan we een paar km. voorbij het dorp op een vooruitgestoken rots, een hele mooie plek.
Hoge golven hier, een continu geraas eigenlijk, maar toch een heerlijk rustgevend geluid. Lekker gekookt, inclusief Corona. We zijn hier helemaal alleen, en helemaal oké.
4 januari,
We zijn weer wat landinwaarts getrokken, en nu in Colonet, een stadje waar de drukke M1 dwars doorheen gaat. De eerste kilometers waren lastig, maar net toen de moed ons in de schoentjes
begon te zinken, werd het wat minder zwaar en uiteindelijk met windje-in-de-rug over een bescheiden washboardroad richting alhier. En dat betekent cafeteria's, mercado's, cervecerias, en een
hotelletje, waar we onszelf en ook onze kleren eens lekker kunnen wassen. En de fietsjes onderhouden. En er is WiFi. Dus kan ik een poging doen tot Blog. Morgen weer verder de bergen in waar
je schijnt te kunnen kamperen bij een rancho. We zullen zien!
6 januari,
Vandaag hebben we een 2e poging gedaan om naar Rancho El Coyote te komen. Gistermorgen strandde de reis al na zo'n 8 km. Magda was de hele nacht aan het spoken geweest, waarschijnlijk van de
matige pizza, haar maag van streek, en de volgende ochtend hartstikke ziek. Dus gauw terug naar hotel Escondido, en de hele dag geslapen. Vanmorgen een nieuwe poging en nu met meer succes. Hoewel
na zo'n 40 km. het licht wel uitging, heeft ze deze echt zware dag geweldig doorstaan. Klinkt wel heftig eigenlijk, maar het is toch echt zo. Steile klimmen wisselen af met lange stukken mul
zand, stukken lopen, het hoort er hier allemaal bij.....
Maar vandaag kwamen we eindelijk weer eens fietsers tegen, twee jongens uit Minneapolis, noord VS, die ook een poging doen om de Baja te rijden. En zij moeten ook lopen en vinden het ook
heel zwaar, dus dat schept een band! Misschien treffen we elkaar nog vaker, dat zou leuk zijn. Nu nog even lekker bij een kampvuurtje genieten van de sterrenhemel en morgen gezond weer op!
7 januari,
Vandaag zijn we weer dichter naar de westkust gereden, dus de bergen weer uit. In het eerste deel, gedurende de eerste 25 km. weer heel veel stijle klimmen, dus veel lopen, maar daarna werd het
wat beter te doen. Ik was helaas mijn helm onderweg vergeten, en ontdekte dat pas na ettelijke zeer zware km's.... Terugrijden was echt geen optie, dus ik heb intussen noodgedwongen een
nieuwe gekocht. We zijn intussen toch best wat andere fietsers tegengekomen en toevallig lijken we allemaal in hetzelfde hotel in Vicente Guerrero te logeren. De fietsenmaker is speciaal voor ons
opengegaan ( het was tenslotte zondag), want er bleek het nodige aan onderdelen versleten. Remblokken tot op het bot, ketting en cassette. We hebben de route eens goed bestudeerd, samen met een
goed ingelezen Belg, en besloten om enkele delen per bus af te leggen. De route blijkt sowieso te lang te zijn om helemaal te fietsen, en enkele passages lijken gewoonweg te zwaar. Waarschijnlijk
laten we ook wat overtollige kilo's aan bagage achter bij de fietsenmaker. Die leek ons zeer betrouwbaar, en die spullen pikken we op de terugweg wel weer op. Magda is terwijl ik dit schrijf, de
was aan het droogföhnen, we hebben een waslijn in de kamer gespannen, maar dat werkte niet echt. Onze kleren waren een soort van donker-oranje, best een mooie kleur trouwens, met het spoelwater
zou je de muur leuk kunnen sauzen, alleen die geur hè.....
9 januari,
Gisteravond zijn we aangeland in Nueva Odisea, een klein gehucht, pal aan de kust, met een camping pal aan het strand, waar we uiteindelijk met een hele fietsfamilie bij elkaar stonden. Een
dagtocht van zo'n 70 km, weinig hoogtemeters, zo'n 450, en zand, heel veel zand. Het laatste stuk fietsten we door een soort van wetlands, dat bij hoogwater door de zee wordt overspoeld.
Uiteindelijk een stuk gefietst pal langs de waterlijn van de Pacific, schitterend. Na het "diner", brood en veel eieren ( je zou denken dat we bodybuilders willen worden met al die eieren) samen
rond een groot vuur bij elkaar gezeten en wat gekletst.
Zoals al voorspeld heeft het vannacht geregend, dus alles nat en zanderig ingepakt. Een groepje die-hards vertrok al vroeg, wij zaten te dubben om een bus te nemen, vanwege de te verwachten
modder. Het regende ondertussen steeds harder. Toen tenslotte de eerder vertrokken groep totaal verregend en uitgeput weer terugkeerde, wisten we zeker dat we niet zouden gaan rijden. Zij hadden
met tentharingen de dikke modder ( het is een soort "cement") van hun banden en derailleur moeten schrapen. Nu zitten we hier met zo'n 12 Baja-rijders het betere weer en/of de bus af te
wachten.....
10 januari,
Gisteravond in het donker, rond half zeven, zijn we aangekomen in Cataviña, na 3 uurtjes in de bus. Het weer bleef slecht, en terug naar de natte camping was geen optie. En vandaag, na een nacht
in een zeer matig hotel ( geen licht in de badkamer, geen werkende wc, spinnen en kakkerlakken all over the place, en toen dachten we ineens ook aan bedwantsen .......
zijn we allereerst verkast naar iets beters en daarna zijn we een rondje gaan fietsen om de meest fantastische cactussen te gaan bekijken
Op de terugweg een verse coconut de Molina gaan eten bij de cocosman. Morgen gaan we per bus naar de kust van de Pacific bij Santa Rosalillita, en daar pakken we de route weer op, voor de
eerste keer naar de overkant van dit schiereiland, naar the Sea of Cortez!
13 januari,
Zo, eindelijk weer tijd voor een update! Op dit moment zitten we alweer voor de tweede nacht aan de kust van the Sea of Cortez. We konden eergisteren meeliften in zo'n megatruck, de
vrachtwagens die hier over de Mex 1 door de Baja denderen. Fietsen in de oplegger, er ging ook een Canadees mee, en gedrieën mee in de cabine, een huisje op zich.
Na 3 uur uitgestapt in Rosalita, en vandaar langzaam stijgend met alleen maar zand, stenen, en tegenwind naar Misión San Borga, een gerestaureerde kerk hoog in de bergen, en nog steeds in gebruik. Er
was een natuurlijke Hot Spring, de zwaveldampen kwamen je tegemoet en uit de bodem borrelde het stevig.
De dag erna was relatief makkelijk, want ondanks 70 km. en 500 hm. eindigde die route al vroeg. De laatste 15 km. over asfalt en dalend naar Bahia de los Angeles, een leuk dorp aan the Sea of Cortez.
We waren er al vóór 12 uur. Daar hebben we op het strand gekampeerd op een soort van Eco-camping, prachtig.
Maar vanmorgen toch weer verder, om half acht zaten we alweer op het stalen ros voor een tamelijk saaie rit, eerst het binnenland weer in, om daarna oostwaarts te draaien naar de kust, jawel, the Sea
of Cortez. Hier, in San Rafaël, woont één man, Pancho genaamd. Afhankelijk van zijn humeur is hij al of niet genegen om je wat water mee te geven, maar vandaag was ie duidelijk met het goede been uit
bed gestapt, want hij serveerde bier en soep. Daar hadden we niet op gerekend! En dan zijn die biertjes extra lekker.
Uiteindelijk hebben we ons in zee gewassen, en met groot gevaar op een lekke slaapmat, onze tent opgezet tussen de spijkergrote doornen van de vreemdsoortige cactussen en ander prikkelig struikgewas
dat hier overdadig groeit. We zien op deze reis trouwens de meest prachtige vogels: arenden, en heel veel gieren. Enkele dagen geleden staken er voor ons 2 coyotes de weg over, en vanavond stond er
een coyote op zo'n 100 meter op z'n gemak naar ons te kijken. Misschien komt ie vannacht terug, nieuwsgierig geworden naar mijn kookkunsten en het afval dat in een boom hangt....
Morgen verder naar Rancho Piedra Blanco, veel klimmen en op zo'n 75 km. van hier.
14 januari,
Na een pittige rit met veel mul zand zijn we aangekomen bij de prachtige eco-rancho Piedra Blanca, zeer afgelegen tussen de Pacific en the Sea of Cortez.
We hadden het zwaar vandaag, misschien eet ik gewoon te weinig . Magda heeft al sinds een val met MTB-en in november j.l. een dikke knie, en die wil met deze inspanningen ook niet echt
kleiner worden. Het mulle zand is echt killing, en als het dan ook nog omhoog gaat...... Het gebrek aan koolhydraten uit zich in zware benen, en een uitgeput gevoel.
Onderweg kwam er een groep motorrijders langs, de leider kende de route goed, en adviseerde ons een kleine omleiding, om een totaal ondoenlijk zandstuk te vermijden.
Dat pakte goed uit, en de laatste serieuze klim, die als een zekere hiker-biker ( dat is een prettig woord voor een zeer onprettige bezigheid, namelijk je fiets omhoogduwen) stond aangekondigd, bleek
kortgeleden voorzien van betonplaten, dus die fietsten we zomaar omhoog! Wat dat toch scheelt, de staat van de ondergrond!
Uiteindelijk dus hier, we konden nog aanschuiven bij het middagmaal , precies wat we nodig hadden. Het stikt hier rond de ranch van de gieren en vanavond zat er zomaar een prachtige oehoe
(tenminste dat denk ik met mijn beperkte vogelkennis, zo'n beetje boos kijkende serieuze uil met oortjes) naast ons op een cactus. En dan zitten we ook nog in de bruidssuite, nou ja! Dus
blijven we hier maar eens een dagje extra.
P.s.: geluk zit in kleine dingen..... Ik was net al mijn tekst kwijt! En toen vond ik het weer, in de prullenbak, ik ben blij!
15 januari,
Een welverdiende rustdag op de boerderië! Het plaatselijke cowboyleven bestudeerd, fietsen verzorgd, boekje gelezen, wasje gedaan, afvoertje gerepareerd (die hadden we wel zelf stukgemaakt, maar
toch), vogels en vogeltjes gespot, niets bijzonders dus, gewoon lekker bijgekomen.
16 januari,
Vandaag hebben we een traject gefietst, waar we ons al een week zorgen over maakten. Een stuk van zo'n 80 km met heel veel zand en stenen, wat als heel zwaar stond aangekondigd. Maar het ging
eigenlijk prima, met héél zachte banden dreven we a.h.w. over het zand, en bij de stenen gewoon wat lucht erbij. Nog steeds geen lek!! Hoewel, we hebben eigenlijk continu lek, maar de latex
vloeistof werkt gewoonweg perfecto. Vanavond in Viscaïno, morgen in principe weer op pad!
18 januari,
✓ We zijn aangekomen in Laguna San Ignacio aan de Pacific-kant van de Baja. Gistermorgen werden we in Viscaïno wakker in een natte tent, het had wat geregend, en het was heel erg mistig.
Toch hebben we gekozen om de Mexicaanse snelweg naar San Ignacio te nemen, achterlampjes aan en goed opletten. Het viel alleszins mee! De Mexicaanse chauffeurs zijn over het algemeen zeer
voorzichtig, ze doen hun alarmlichten aan als ze je inhalen, en het voelde eigenlijk heel safe. En de highway (trouwens gewoon 2-baans hoor, en geen vluchtstrook) beviel ons goed. Onze Belgische
kompaan Mike was over het zand gereden, heeft 2 dagen over hetzelfde traject gefietst, en kwam uitgeput in het donker aan. Heel veel hiker-biker, jeweetwel, afzien 2.0 dus. Gekampeerd op de Casa
del Cyclista, een fietserscampinkje bij iemand in zijn achtertuin, alwaar o.a. ook een Pakistaanse jongen kwam aangeland, Kamran, die fietste al zo'n 2(!) jaar vanuit Patagonië naar het
noorden.
◦ Daarvoor was ie al vanuit Duitsland naar Pakistan gefietst, o.a. via Iran en de Karakaram-highway. Vanwege het Iranstempel in zijn paspoort heeft ie de grootste problemen om een visum voor de
USA te krijgen! Gekke Amerikanen....
◦ Vandaag dus op het gemak vertrokken naar de westkust, naar de Lagune de San Ignacio (toch zo'n 70 km met wind tegen) en nu op een werkelijk paradijselijk plekje de tent opgezet. We hebben al
een vogelshow van vissende pelikanen gehad, en ietsje verderop zien we de dolfijnen zwemmen. Ongelooflijk! We blijven hier twee nachten, morgen gaan we met een boot mee de lagune in, misschien
zien we walvissen.
20 januari,
Gisteren zijn we met een bootje de lagune ingevaren en hebben we de walvisvrouwtjes met hun jong van heel dichtbij kunnen bekijken. Het was echt geweldig, ze zwommen pal naast de boot. Zoiets
gaan we waarschijnlijk nooit meer beleven. Vandaag dus weer terug naar San Ignacio, en op die terugweg kwamen we allemaal oude bekenden tegen die we al eerder op deze reis hadden ontmoet.
Waarschijnlijk zien we enkelen opnieuw in Mulegé, de volgende mooie kustplaats op deze reis, maar dan wel weer aan de Sea of Cortez. Zo gauw als mogelijk zal ik weer foto's uploaden, maar met dit
langzame internet wil dat maar steeds niet lukken.
EINDELIJK!!
21 januari,
Eindelijk kon ik weer wat foto's uploaden! Vanuit het restaurantje van een campinkje in San Lucas, aan de Cortez-kant van de Baja. Daar zijn we vandaag aangekomen na een barre tocht tegen de
storm in, daarna een lift en tot slot weer een storm, maar nu in de rug. Wat is wind toch heerlijk!
Zelf pasta met garnalen in knoflook gekookt, ons culinaire campingdiner! Phil, een Amerikaanse fietser heeft vandaag achter ons meegefietst, we vingen hem onderweg op. Hij stond aan de kant van de
weg op het punt om terug te keren naar San Ignacio vanwege de tegenwind maar we hebben hem omgepraat. Nu zitten we lekker te bieren!
En dan nu, hopelijk, nog wat walvis:
22 januari
We zijn, voortgeblazen door de storm, aangeland in Mulegé, zo'n. 60 km zuid van gisteren. De snelste en makkelijkste fietsdag uit ons gehele bestaan. Stilstaan was beduidend lastiger dan fietsen
vandaag. Maar je zal maar van zuid naar noord fietsen...., totaal ondoenlijk!
En nu tussen de RV's op een camping met GRAS, lekker! We voelen ons tussen al die caravanners wel steeds meer onderdeel van " We zijn er bijna" van omroep MAX, maar goed.... Waarschijnlijk een
dagje extra hier, we zien morgenochtend wel verder. En nu eerst maar eens een lokale taco testen.
24 januari,
Gisteren was een dag van zon, scheerbeurt, beetje zee, fishtaco's, en veel drank. We hadden een compleet reisplan voor de komende dagen, maar sinds gisteravond is alles door een aantal
Marguerita's vakkundig herzien. Vanmiddag willen we met een vissersboot de oversteek maken naar een onbewoond schiereiland voor de kust, en met andere fietsers een feest bouwen op het strand.
Alles meenemen voor 2 dagen, en over het strand verder naar het zuiden. Na zo'n 70km komen we dan weer bij het vasteland. Geen internet dus de komende dagen.
24 januari, 8 uur s'avonds.
Vanmiddag hebben we een visser met boot geregeld om de oversteek te maken. Hij durfde wat de andere vissers schijnbaar niet wilden doen: uitvaren met harde wind en flinke golven. Enkele andere
fietsers moesten tot morgenochtend wachten voor de oversteek. Na ons zou nog een boot vertrekken en in totaal zouden we met 7 mensen worden overgevaren. Het waaide inderdaad flink en ook de
golven waren hoog. Brian, een Amerikaan en fanatiek fietser, ook bij ons in de boot, was erg bang en maakte zich zorgen, maar voorlopig leek alles goed te gaan. Totdat halverwege de overtocht de
buitenboordmotor het plotseling begaf......... Dit was duidelijk niet de bedoeling! De boot was stuurloos en draaide hevig schommelend in de golven. Zo hebben we zeker een half uur
rondgedreven, alvorens we in de verte de andere boot zagen naderen. Gelukkig zag hij ons ook! Brian was intussen zo ongeveer onder zijn fiets gaan liggen van angst, denkend hoe hij zich zou
kunnen redden met een binnenband, Mike moest overgeven.......
Uiteindelijk zijn we met een touw (dat ook nog brak, maar goed) achter de andere boot aangesleept en heel langzaam voortbewegend naar het schiereiland gebracht en aan land afgezet. Overigens wel
met 13 versgevangen vissen voor op het kampvuur. We vonden snel een prachtige kampeerplek en ook een aangespoelde vangkooi voor vis, waar we een soort rooster van konden maken, nadat we de
plastic coating er van af hadden gebrand. Rond een prachtig vuur hebben we nog heerlijk genoten van alle geroosterde vis en een schitterende avond. En nu liggen we in een zanderige slaapzak
lekker te luisteren naar de zee. Maar wat een spannende en enerverende dag was dit! Gisteren bezopen, vandaag (bijna) verzopen!!
25 januari,
Na gisteravond genoten te hebben van het geluid van kabbelende golven luisteren we nu naar het soms echt oorverdovende geraas van op de motor remmende vrachtwagens. We mogen namelijk kamperen in
de tuin van een truckersrestaurantje aan de Mex 1. Het was een lange, zware (vooral de laatste 30 km), maar vooral ook prachtige fietsdag over het onbewoonde schiereiland. We fietsten hele
stukken over het strand, we hebben onderweg gezwommen, zelf koffie gezet, en ook nog zo'n 85 km gefietst, alleen maar zand en grote stenen, maar over het algemeen goed te doen. Net voor het
donker werd kwamen we hier aan, en alles waar we op hadden gehoopt bleek aanwezig: koud bier, heerlijk eten, en dus ook een kampeerplek. Morgen naar Loretto, en daarna de bergen weer in.
26 januari,
We zijn na een vlotte rit in Loretto en wachten op een schone hotelkamer. Na 2 dagen is een douche wel weer eens oké. Vanmorgen vroeg, zo rond 4 uur, kregen de hanen in onze kampeertuin het op
hun heupjes en trakteerden ons op een mislukte poging tot close harmony, die tot en voorbij zonsopkomst heeft geduurd. En toch best goed geslapen, met dank aan de vermoeide benen van gisteren.
Vanmiddag en vanavond alle tijd om dit stadje eens goed te bekijken.
En nog wat mooie foto's gemaakt door Mike Steegmans, een beroepsfotograaf uit Antwerpen.
28 januari,
Na Loretto zijn we in 2 dagen via de Misión San Javier naar Cuidad Constitution gefietst. Eerst asfalt en na de Misión zand.
Halverwege dachten we een beter alternatief voor de aangegeven route te hebben ontdekt, maar dat pakte verkeerd uit. Een weggetje dat wel op de kaart stond bestond niet.... Voor straf een lange omweg
en een nacht kamperen in het diepe zand naast een rivier (wel lekker badderen tussen de keien). Uiteindelijk bleek dit de volgende dag wel de beste plek, want langs de resterende 28 km zand van deze
ochtend kwamen we niks beters tegen. Magda heeft mij vandaag op sleeptouw moeten nemen, ik was zo slap als een vaatdoek. De zogenaamde "slechte dag". Maar nu lekker in Ciudad Constitution. Overmorgen
in een dag of 4 naar La Paz, ook weer over de bergen en door het zand. Eten en water mee!
2 februari,
Vanmiddag rond 1 uur stonden we voor de poorten van La Paz, na een zware en mooie tocht van west naar oost, helemaal off road.
We moesten nog een dag langer in C. Constitucion blijven vanwege mijn algehele ongesteldheid. Uiteindelijk zijn we met 4 jonge Amerikaanse gasten waar we al eerder me mee onderweg waren,
op pad gegaan, om te beginnen langs en zelfs door de vuilnisbelt van Ciudad.
Die eerste dag was vrij gemakkelijk en na zo'n 90 km hebben we naast een wat brakke poel, met paarden en dus ook veel stront, ons tentje opgezet.
Bij het aanbreken van de volgende dag ging het echter regenen en dan verandert hier alles. Fietsen wordt zwaar, zelfs bijna onmogelijk, door de centimeters dikke laag modder die zich als cement aan
je banden hecht. We moesten sowieso verder, al was het alleen al vanwege een dreigend water- en voedseltekort als de oversteek te lang zou duren. Onze vrienden hadden de vorige middag een lift
gekregen en stonden wat km's verderop,en we kwamen hun aan het begin van de middag weer tegen. Het was gelukkig weer een tijdje droog, dus er bleef wat minder bagger plakken, maar met name de zeer
steile afdalingen bleken zeer stenig en gevaarlijk. Soms moest er geduwd worden, maar dat hoort er hier gewoon bij. De laatste afdaling naar de oostkust was echt het toppunt van spannend, maar toch
konden we op de fiets blijven.
Helaas bleek de eigenaar van de winkel in het enige dorpje in 2 dagen dat we nu bereikten op vakantie en was er dus geen mogelijkheid tot bevoorrading. Magda en ik besloten door te fietsen om
vast zo ver mogelijk zuidwaarts te komen en we kregen van een voorbijrijdende visser wat drinkwater, genoeg om mee te koken. Ook nu vonden we een prachtkampeerplek aan het strand, en we hebben een
heerlijk vuur gemaakt, koffie met 43 erbij.... Helemaal oké!
Vanmorgen dus weer op pad en langs de kust verder zuidwaarts ging het weer meteen superstijl omhoog en omlaag. De benen waren nog totaal moe van de afgelopen dagen, en we besloten een lift te
proberen. Dat is hier totaal geen probleem, de Mexicanen zijn zo behulpzaam, de fietsen gingen in de pick-up, ik erbij, en Magda lekker bij de mannen. Nou, die 60 km over deze slechte washboardroad
zal ik niet snel vergeten. Magda zei dat we 80 gingen, maar het voelde als 140!! Ik moest me aan alle kanten vasthouden, de fietsen interesseerden me totaal niet meer, en na dit angstige uur
had ik geen kont meer over! Maar wel een zeer zwaar en vermoeiend stuk per express afgelegd en de kans om na 66 km fietsen, waarvan de laatste 55 over asfalt, La Paz te bereiken. Nou, effe bijkomen
hoor!
4 februari,
Deze morgen gingen we weer op pad, hadden we bedacht, fietsen al helemaal opgeladen, nog even brood kopen, en wegwezen, maar zoals wel vaker deze reis, ging dit plan zomaar ineens binnen 1
minuut op de schop. We realiseerden ons ineens dat deze stad de enige mogelijkheid bood om te zwemmen met whalesharks, de grootste vissen op dees aard. En voor we het wisten zaten we op een boot
die de baai in voer, om te zoeken naar dit majestueuze dier, imposanter dan je je in je stoutste dromen kunt voorstellen. En voor we het wisten zwommen we er letterlijk op 1 meter naast. Het was
geweldig, om nooit te vergeten. Morgen doen we dan maar weer een poging tot vertrek!!
8 februari,
5 februari verlieten we dan eindelijk toch La Paz, een lange klim gevolgd door een even lange afdaling, uit de kneuterige stadse sfeer de verlatenheid weer in. We gingen op weg naar Cabo Pulmo,
een ecoreservaat aan de oostkust, waar koralen groeien en prachtige vissen rondzwemmen. De weg veranderde na zo'n 45 km van asfalt in zand, toen in stenen en steil, dan over een laatste bergrug,
om na een spectaculaire afdaling te eindigen aan de kust.
Hiervandaan ging het zuidwaarts over kliffen, dus voornamelijk klimmen en dalen, om uiteindelijk uit te komen bij één van de verlaten stranden, waar je heerlijk kunt kamperen. We hebben geen haast en
de volgende 2 dagen startten we wat later en hielden we wat eerder op, om extra van het strand en de zee te kunnen genieten, zoals we ons hadden voorgenomen voor dit laatste deel van deze tocht.
Gistermiddag 7 februari zijn we in Cabo Pulmo aangekomen en we gaan hier zeker 3 dagen blijven. Vannacht heeft het gestormd, maar ons superlichte tentje houdt zich voorlopig perfect!
13 februari,
Na 5 dagen van puur genieten hebben we Cabo Pulmo achter ons gelaten. Steeds stelden we het vertrek weer uit. Het was ook echt een heerlijk plekje. Het staat niet voor niets op de UNESCO- wereld
erfgoedlijst. Er ligt een koraalrif pal voor de kust, je snorkelde er zo heen, en je waande je in een zee-aquarium. De mooiste vissen in alle kleuren, zeeschildpadden, een kolonie zeeleeuwen, we
hebben er tussen gezwommen. En kamperen op 30 meter van de zee. Geen wonder dat we niet wegkwamen. Maar vanmorgen zijn we toch maar weer opgestapt, we wilden toch wel weer wat afzien, en dat is
redelijk gelukt. Ongeveer halverwege bleek de GPS-track te eindigen in een doodlopende rivierbedding en moesten we een flink stuk terug, jammer maar helaas. Nu zijn we in San José del Cabo in het
onvervalste toerisme terechtgekomen maar bij tijd en wijle heeft ook dat zijn charmes. Morgen via Cabo San Lucas, het allerzuidelijkste puntje van de Baja, verder noordwaarts, kan ook moeilijk
anders, richting Todos Santos.
17 februari
Nadat we zo'n 7 weken geleden de Mexicaanse grens overstaken, hebben we op 15 februari de zuidelijkste punt van de Baja gerond. Twee dagen eerder bleek het oude centrum van San José del Cabo
dusdanig kneuterig en gezellig dat we daar nog een dag langer waren blijven hangen, alvorens door te rijden naar Cabo San Lucas.
De 6-baans snelweg daarnaartoe bleek s'ochtends dusdanig druk, dat fietsen een redelijk serieuze zelfmoordpoging was, dus hebben we de eerste 25 km gelift. Dit laatste deel van de oostkust is één en
al superluxe resort, en er staan "huizen" tot 50 miljoen USdollar.
Een beetje symbolisch misschien, maar we wilden toch graag dit allerzuidelijkste puntje bereiken. Na een goede cappuccino op het bekende terras van "the Office", de locale place to be, en een kleine
fietstoer rond de luxe jachthaven, zijn we over een veel rustiger weg langs de westkust dus weer noordwaarts onderweg, en nu al 2 dagen op een zeer relaxed strand-met-bar, genaamd punta Pedrito, 10
km onder Todos Santos. In de loop van de dag gaan we die kant maar eens op......
19 februari
Dit wordt alweer de derde dag in Todos Santos, een rustig dorp aan de westkust. Leuke restaurants, prachtige uitgestrekte, eenzame stranden en een stevige branding.
Voor ons gevoel is het hier, in februari, gewoon volop zomer. Iets ten noorden van het dorp bevindt zich een broedplaats van zeeschildpadden en daar komen in deze tijd dagelijks wat eieren uit, met
soms wat hulp van vrijwilligers. De pasgeboren schildpadjes worden aan de branding losgelaten. Dan begint de worsteling om in de zee te komen. Erg leuk om te zien allemaal.
Ondertussen vragen we ons af hoe we terug zullen reizen. Ofwel liftend, dat duurt het zeker enkele dagen, ofwel met een bus, dat is comfortabel en snel. Zolang we niet meer zorgen hebben dan dit valt
het leven nog best mee.
22 februari
Gisteren zijn we verder noordwaarts gefietst, van Todos Santos naar La Paz. Waarschijnlijk de laatste serieuze fietsdag, want vanaf hier nemen we morgenmiddag de bus naar Ensenada, 22 uur verder
zo'n 1000 km noordwaarts aan de westkust. De dagen in Todos waren heerlijk. En ook een zeer onverwachte hereniging met enkele zeer inspirerende mensen die we eerder deze reis hadden ontmoet. Met
één van hen, Trevor, een 25-jarige Amerikaan, heb ik zelfs de volgende dag de singletracks rond Todos nog ontdekt op onze fietsen, maar nu zonder bagage. Wat een verschil in wendbaarheid!
Ook John en Carrie uit New Mexico kwamen we weer tegen in het hostel. Zij leven een alternatief bestaan in en rond hun commune, niet ver van Santa Fé. Zulke schatten, hun willen we zeker nog bezoeken
tijdens een volgende reis. En gisteren dus noordwaarts met tegenwind, terwijl ik me nog zo had voorgenomen niet tegen die straffe noordenwind in te fietsen....
26 februari
Op vrijdagmiddag 23 februari zijn we per bus uit La Paz vertrokken naar Ensenada. Wat vantevoren een zware busreis leek, bleek bijzonder mee te vallen. Allebei best redelijk geslapen,
regelmatige stops om wat te eten (we hadden van alles ingeslagen, geheel overbodig dus), en nachtelijke controle's bij militaire checkpoints, iedereen de bus uit, koffers uitgepakt, alleen onze
volgepakte fietsen werden wonder boven wonder ongemoeid gelaten!, prachtige wc's zonder doortrek, een karakteristieke reis door Mexico dus!
En we kwamen door een aantal dorpen die we al fietsend ook hadden doorkruist en dat is altijd leuk. Ensenada bleek toeristisch, maar ook leuk, daar hebben we toch vooral heel veel fishtaco's gegeten,
en oesters (tenminste ik), er is een beroemde vismarkt in de haven, vandaar. De fishtaco's van La Guererense zijn wereldberoemd, dus die heb ik uitgebreid geprobeerd.
Vanmorgen stonden we al vroeg bij een benzinepomp te liften naar Tiguana, maar zoals ongeveer dagelijks, veranderde ook dit plan. De man die ons meenam adviseerde ons om via Tecate te reizen, en hij
kon het weten, want Mexicaan, dus zo gezegd zo gedaan. Alleen bracht ie ons maar een bescheiden stukje die kant op dus dat hadden we toch verkeerd begrepen! De tweede lift, van een bierdrinkende
honkballer, (maar de hele achterbak van de pick-up lag vol wietbladeren, rook heerlijk!) mocht ik weer sportief in de laadbak, die echt te klein was, en ik zonder jas, en het was 70 km, en ik dacht
maar 10, spierpijn en hele koude handjes, maar wel in Tecate om 11 uur. Vanaf daar zouden we de grens weer oversteken en verder liften, maar al fietsend kwamen we steeds verder richting San Diego, en
uiteindelijk leek het ons ook heel leuk om de reis fietsend af te sluiten. De GPS had het moeilijk in de voorsteden, en dan kom je al snel op de (te) grote weg, maar tenslotte stonden we na 88 km,
net voor donker, op dezelfde plek als waar we twee maanden geleden vertrokken waren.
De USA en Mexico, gescheiden door een simpele grens, maar zo verschillend, het is een ware cultuurschok om weer hier te zijn. Maar ook wel weer herkenbaar voor ons, zo kunnen we vast weer een beetje
wennen aan thuis...... Nou doei!